രാത്രി തുടങ്ങുന്നു

നോക്കൂ:
ഒരു കൂട്ടം മഞ്ഞക്കെട്ടിടങ്ങളുടെ നിഴല്‍
നീളുകയാണ്‍.
പഴുത്ത ഇലകളിലെ തിളക്കം
പോക്കുവെയിലിന്റേതു മാത്രം.

ആരില്‍ നിന്നാണ്‍ തേങ്ങലുയരുന്നത്?
ഞാനോ, നീയോ, നമ്മളോ
അതോ, കാല്‍ച്ചൊടിയിലെ പുല്‍നാമ്പോ?
ആ ചിരിയെവിടെ നിന്നാണുയരുന്നത്?
ആ പൂക്കളുടെ മറവില്‍ നിന്നൊല്ല,
ഇടനാഴിയിലെ ഇരുളില്‍ നിന്നല്ല,
തൂണിന്റെ ഒളിവില്‍ നിന്നല്ല
പിന്നെയാര്‍?

ആര്‍ക്കുവേണ്ടിയാണീ വാതിലുകള്‍‍ തുറക്കപ്പെടുന്നത്?
ഘടികാരസൂചി വേഗത്തിലാകുന്നത്?



ഏട്ടിലെക്ഷരങ്ങള്‍ നമുക്കൊരു കൂടു തീര്‍ക്കുന്നു,
ശിരസ്സിലൊരു മുള്‍ക്കിരീടമാകുന്നു.
അനിശ്ചിതത്വത്തിന്റെ മധ്യാഹ്നങ്ങളില്‍
തണുത്ത വാക്കുകളുമായ് കൂടെയാര്‍?
ഇനിയുമൊരു വിധിവാചകത്തിന്നു കാതോര്‍ക്കാന്‍
പറഞ്ഞയയ്ക്കയോ, ഈ സാക്ഷ്യപത്രങ്ങളുമായ്.